Waarom yoga belangrijk voor me is.....

Het is zo vreemd frustrerend. Ik heb al een poging of vier gedaan om op papier te zetten wat ik zo graag onder woorden wil brengen. Wat yoga voor mij betekent, wat het zo belangrijk voor mij maakt. Datgene waar ik zoveel tijd en energie in steek. Maar ik krijg het er niet uit. Misschien komt het omdat ik het zo graag wil. En niet alleen maar graag, maar ook goed, liefst perfect........ een rode draad in mijn leven...

 

MIJN EERSTE YOGA LES

Ik kan me nog heel goed mijn eerste yogales herinneren. Ik was 18 en zat middenin een hele zwarte periode in mijn leven. Yoga zou me helpen om meer te kunnen ontspannen en beter naar mijn lichaam te luisteren, zo had ik gehoord. Dus ik boekte een proefles power yoga, want ik wilde wel echt iets ‘doen’. Op een regenachtige dinsdagavond ging ik op mijn fietsje naar de studio. Ik deed mijn best om niet te laten merken dat dit m’n eerste keer was en hing netjes mijn jas op in de kleedruimte, pakte een matje en legde die achterin de ruimte in een

hoek, zodat de slanke en lenige mensen in hun mooie leggings mij niet zouden opmerken. En zo geschiedde. Ik wilde me natuurlijk niet laten kennen en vond dat ik alles moest kunnen wat de juf ons voordeed. Dus wrong ik me van begin tot eind in de meest onmenselijke houdingen en voelde me hoe langer hoe ellendiger. Alles deed me pijn, maar ik wilde niet toegeven... wat wilde ik niet toegeven? Dat ik dit nog nooit had gedaan? Dat ik eigenlijk nog niet klaar was voor deze ingewikkelde poses? Of dat ik zelfs mijn lichaam nog niet kende?

 

EEN PUNT VAN RUST

De volgende ochtend werd ik wakker met een schreeuwende pijn in mijn linkerknie. Ik kon er niet meer op staan, zo erg. Het maakte me boos dat mijn lichaam niet deed wat ik van haar verwachtte. Ik was gewend om alles in mijn leven onder controle te houden, maar hierin lukte dat niet. Je zou kunnen denken dat deze ervaring mij afschrikte. Maar op een gekke manier is yoga sinds deze dag aan me blijven kleven, in mijn systeem geslopen zonder dat ik

me er heel bewust van was. De zwarte periode duurde nog een tijdje voort, best een heel tijdje. En yoga was daarin een punt van rust. Ik stapte met momenten uit het streven naar het extreme en kon zitten en zijn. Ademen, zingen, of gewoon liggen. Maar wel alleen tijdens die uurtjes op de mat. Daarbuiten moest ik weer m’n best doen, hard werken. Niet beseffend dat ik eigenlijk het meeste werk verzette in die momenten van stilte.

 

DE HANDSTAND

Een jaar of vijf geleden werd het lichter in mijn leven. De zon kwam op. En opeens zag ik hoe yoga mijn vriend was geworden en besloot ik er dieper in te duiken. Ik wilde er alles van weten. Ik leerde mezelf beter kennen door eerlijk te kijken naar wat ik deed op m’n mat en hoe dat een weerspiegeling is van mijn persoon. Ik jankte tranen met tuiten als ik niet in de handstand kwam. Het voelde als een afgang. Het voelde alsof, als ik die handstand niet kon, ik

van m’n voetstuk viel. Ik zorgde er immers altijd voor dat ik alles wat ik deed ook zoveel mogelijk tot in de perfectie uitvoerde, anders deed ik het liever niet. En eigenlijk was die handstand het conservatorium, de kunstacademie en m’n studie Fins, die ik met het waswater wegspoelde toen ik merkte dat ik er niet perfect in was.....

 

YOGA IS ER

De handstand is er nog. De handstand staat er zelfs op sommige dagen. Yoga is er. En ik heb zo’n gevoel dat yoga blijft. Waarom ik niet met de handstand ben gestopt? Omdat yoga mij leerde dat ik mezelf niet zo serieus hoef te nemen. Dat ik van mezelf mag houden, ook als ik nooit van mijn leven een handstand zal kunnen. Ik voel hoe het niet gaat om die handstand, of om welke andere pose dan ook. Het gaat om hoe ik me verhoud ten opzichte van

mezelf en anderen. Natuurlijk frustreer ik me nog vaak enorm als een houding die ik zo graag wil kunnen, niet lukt. Dan voel ik me soms nog een heel klein beetje af gaan. Maar al snel volgt een diepe innerlijke glimlach. Een ‘ach meisje, lach toch een beetje om jezelf’. En juist op die momenten voel ik dat ik groei. Ik ben een diepere verbinding gaan voelen met mezelf en de mensen en de wereld om mij heen, die alleen maar sterker werd vanaf het moment dat ik ging lesgeven. En die verbinding is liefde. Alles is liefde. Yoga is liefde..... En precies dat hoop ik mijn leerlingen mee te geven in mijn lessen. Hou maar een beetje van jezelf en van elkaar. Er is geen reden om het niet te doen.

 

- Jaana van Vliet - Yoga docente -